پراکنش علما در سده دوازدهم

با سقوط حکومت صفوی ( 1135ق) ساختار سیاسی و دینی ضعیف شد. حکومت افغان ها (1135-1145ق) به جنگ و گریزی ده ساله ختم گردید و شیوه کشورداری نادر شاه (1148-1160ق) هم به سبب تعارضات پی در پی، صرف لشکرکشی های متعدد داخلی و خارجی شد. این جنگ ها و نبود امنیت اجتماعی و فشار روزافزون بر مردم موجب مهاجرت تعداد فراوانی از ایران گردید. حاکمیت سیاسی و آرامش کوتاه مدت دوره زندیه (1163-1209ق) هم محدود به بخش هایی از ایران بود. بر اثر این تحوّلات، ساختار دین هم به ضعف گرایید؛ زیرا علاوه بر افغان های سنّی، نادر با ابزار سیاست با دین مواجه شد و با بی اهمیتی به علما، آنان را به حاشیه راند. خاندان زند هم با وجود احترام به علما، درصدد احیای جایگاه سابق آن ها در دوره صفویه برنیامدند. در نتیجه این بحران و نبود قرابت میان علما با حکمرانان، عده ای از علما ناچار به مهاجرت شدند. پراکنش علما موضوع این بررسی است. بنابراین، به لحاظ جغرافیایی و با فرض سه جریان، یعنی عزلت در شهرها و مهاجرت به روستاها، مهاجرت به نجف، و مهاجرت به هند، انگیزه ها و نتایج آن بررسی و تبیین می شود. روش تحقیق «کتاب خانه ای» است و این مقاله به شیوه «توصیفی ـ تحلیلی» موضوع را بررسی می کند.